"Πφφφ! ... χρυσόψαρο! ... και γυάλα!!!"
είπε με τόσο έντονη αηδία που με έκανε να του χαμογελάσω συγκαταβατικά όταν κανονικά θα ήθελα να τον βρίσω και όπως πάντα αυτός το πήρε σαν πρόσκληση να συνεχίσει το μπουλούστισμα (Ναξιώτικος όρος, δεν είμαι σίγουρος για την ορθογραφία, το αναφέρω για να σωθεί η ντοπιολαλιά, σημαίνει ότι κάποιος πάει να σου πασάρει κάτι που δεν χρειάζεσαι εξυμμνώντας ταυτόχρονα την ποιότητα και την αξία του).
"Γυάλα! τσ τσ τσ! Αυτό που χρειάζεσαι είναι αυτό το έντρι λέβελ ενυδρείο με τα εξής συμπαρομαρτούντα και αυτά τα παπαφλόξ"
(χημικά που εξουδετερώνουν το πεχά και δημιουργούν οικοσύστημα μικροβίων για να νιώθει το, φυσικά μη χρυσόψαρο, ψάρι ότι συνεχίζει να βόσκει στον Ινδικό ωκεανό).
Εντωμεταξύ, ενώ τα έλεγε όλα αυτά ξεπακετάριζε το ενυδρείο και τοποθετούσε μέσα τα διάφορα παρελκόμενα. Μελετημένη κίνηση για να αυξήσει την ψυχολογική πίεση αφού έβλεπε ότι ο μικρός χοροπήδαγε από ανυπομονησία.
"Δεν ξέρω εγώ, πάρτο πανω σου ..."
λέει η Ελένη οπότε ο τύπος γκάζωσε περισσότερο:
"Θα πάρεις λοιπόν αυτά τα τροπικά ψάρια και θα είσαι άρχοντας"!
Συνολικό κουστούμι 100 ευρώ και βάλε.
"Σας ευχαριστούμε για τις πληροφορίες"
είπαμε στην έξοδο και φύγαμε με το μικρό με 10 πήχες μούτρα μέχρι το πάτωμα.
Το άλλο πετ σοπ όμως είχε μια πολύ καλή πωλήτρια που αμέσως μας έδωσε τον ταπεινό Στέλιο και την ευτελή γυάλα. Μαζί και το φαί του Στέλιου για ένα αιώνα και βάλε.
